Kansen zien en misschien wel grijpen?

Met enige regelmaat lig ik 's nachts wakker. Soms word ik zomaar wakker rond een uur of 3 en soms zijn onze kinderen de veroorzakers. De stand van de maan, bepaald eten, mijn cyclus, er zijn tal van mogelijke oorzaken voor het slechter slapen, maar ik ben gestopt met zoeken. Ik ben vooral ook gestopt met me druk maken om die verloren slaap. Waar ik eerder de uren tot aan de wekker telde en wanhopig graag weer in slaap wilde vallen, laat ik het nu maar gebeuren.

Want hoewel het me vermoeidheid oplevert, brengen die stille uurtjes 's nachts ook mooie dingen. Vaak ontstaan dan de beste ideeën. Die typ ik dan naar mezelf (ja, I know, ook die telefoon op m'n nachtkastje mag absoluut niet van de slaappolitie) of probeer ik te onthouden. Dat laatste lukt vaak niet, maar deze keer gelukkig wel. Ik was aan het mijmeren over van alles. Vraag me niet hoe, maar ook het vertrek van de burgemeester van ons dorp kwam voorbij. Waar mijn gedachten bijna verder afdwaalden naar andere zaken, was daar ineens het eureka moment!

Bij de geboorte van onze kinderen ontvingen wij namelijk een klein boekje. Wat leuk dat je er bent, heet het. Het boek gaat over ons dorp en welke dingen er te vinden zijn. Goed idee he? Nou wordt in dat boekje ook de burgemeester genoemd inclusief illustraties van hem en zijn hond. Maar, nu hij vertrekt...

De volgende dag plukte ik meteen dat boekje uit de boekenbak en trok ik de oplader uit mijn Ipad. Bladeren, schetsen, niet te lang nadenken. Om te voorkomen dat ik enorm veel tijd kwijt zou zijn, heb ik mezelf meerdere keren streng toegesproken. Niet te perfect, niet te lang nadenken, misschien wordt het wel helemaal niets. Ik koos 3 pagina's uit en maakte mijn eigen versies van die illustraties. In de trein op weg naar werk ontstonden de schetsen en thuis kwam er kleur bij. Na een paar uur (oké, meer uren dan ik had gepland, maar wel met veel plezier!) waren de drie illustraties af. Niet perfect, wel leuk genoeg.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Dus belde ik de gemeente op om mijn idee voor te stellen. Ik noemde mezelf aan de telefoon nog "beginnend illustrator" en veranderde dat later, in de mail die ze me vroeg te schrijven, naar "illustrator". Een paar dagen gingen voorbij. Geen telefoon, geen mail, nog niets. Na 2 weken wachten, belde ik er eens achteraan. Of ik de mail opnieuw wilde sturen, luidde het antwoord. Dit keer naar de communicatie afdeling. Graag zou ik deze blog nu afsluiten met een succesvol einde, maar helaas moeten jullie, net als ik, daar nog even op wachten. Wordt vervolgd..