Illustrator tussen de algoritmes

Terwijl de hele wereld langzaam overgenomen wordt door AI, besluit ik om juist nu mijn illustratiewerk serieuzer te gaan nemen. Dom, zou je kunnen denken. Of op z'n minst onhandige timing, want wie zit daar nu nog op te wachten? Nou: ik. En als het één iemand anders is, dan vind ik dat helemaal goed. Al zal de markt zeker krimpen, er zullen nog genoeg liefhebbers van handgemaakte dingen overblijven.

Mijn doel is niet om hiermee heel veel geld te gaan verdienen, maar wel om meer te doen wat ik leuk vind. Tekenen is echt een hobby van mij, al jaren. Maar ik merk ook dat ik na een aantal maanden fanatiek tekenen, vaak weer afhaak omdat het niet nuttig genoeg voelt.

Gek eigenlijk he? Het is ontspanning, maar ik heb toch de gekke eigenschap dat ik wil dat alles een doel heeft. Eigenlijk zou de ontspanning of het plezier dat ik eruit haal voldoende moeten zijn, maar helaas zit ik zo (nog) niet in elkaar. Werk in uitvoering ;-)

(tekst gaat verder onder de afbeelding)

Daarom neem ik het nu serieuzer. Niet omdat ik mezelf opeens als professioneel illustrator zie, maar omdat ik hoop dat ik het zo langer vast kan houden. Dat ik minder snel afhaak en dat ik het mezelf meer gun. Want hoe tof zou het zijn om één flyer, kaartje, bordspel of kinderboek te maken voor iemand anders? Gewoon, iets tastbaars dat ik heb gemaakt – dat is voor mij al genoeg reden om ermee door te gaan.

Zijn er betere illustratoren – mens of robot? Absoluut. Maar als ik me daardoor laat tegenhouden, kan ik net zo goed meteen stoppen met ongeveer alles. En laten we eerlijk zijn: dat zou zonde zijn. Het fijnste aan tekenen vind ik dat mijn hoofd er even van uitgaat. Niet nadenken, maar lekker kliederen. Beetje uitproberen, beetje knoeien, soms iets moois, soms totale chaos – en dat is allemaal prima.

En dat is ook precies hoe ik illustrator ga worden (of misschien al ben): niet teveel nadenken, gewoon doen.